Nemequene Tundama
Liberale activisten en de meerderheid van links in het Westen besteden veel van hun energie aan de symptomen die het kapitalisme veroorzaakt, terwijl ze de innerlijke werking van dit wereldsysteem en hun privileges daarin negeren.
Hun onvermogen om het imperialistische hart van het kapitalistische systeem te zien, stelt hen in staat om de wortels van de massale migratie naar het Westen te negeren of te verdraaien en doet hen daarom geloven dat de oplossing te vinden is in “open grenzen”, buitenlandse hulp, het verminderen van de steun aan “dictators” (neokolonialisten) en een laks immigratiebeleid van hun regeringen. De kleine groepen die wel anti-imperialistische ideeën in hun protesten opnemen zullen dit beperken tot de voor de hand liggende militaire invasies of bombardementen, maar negeren nog steeds het kapitalistisch-imperialistische beleid van het Westen dat meer wijdverspreid en minder voor de hand liggend is.
Een belangrijk maar vaak verwaarloosd aspect van het kapitalisme zijn bijvoorbeeld de financiële imperialistische netwerken over de hele wereld. Regeringen van de eerste wereld, transnationale bedrijven en hun banken spannen allemaal met elkaar samen en helpen hun wereldwijde parasitaire kapitalistische projecten te financieren. Kapitalistische naties accumuleren economische overschotten voor hun nationale economieën door te investeren in uitbuitingsprojecten in doelbewust verzwakte derdewereldlanden. De dreiging van gewelddadige dwang door de uitbuitende naties tegen de uitgebuite naties is altijd een onderliggende realiteit, maar neokoloniale relaties met de lokale klasse van compradors(1) betekenen meestal dat lokale militaire en politiemachten de leiding hebben over het neerslaan van bevrijdingsbewegingen.
Het Westen wast dus zijn handen in onschuld door het geweld tegen en de dwang van de arbeidersmassa’s in het Zuiden te delegeren aan hun lokale agenten. De miljoenen ontheemde en vervolgde volkeren door dit mondiale imperialistische systeem worden gedwongen om intern binnen hun eigen grenzen of extern naar het Westen te migreren. Uiteindelijk kunnen de uitbuitende naties in het Westen de immigranten uit de uitgebuite naties van de Derde Wereld niet echt redden.
De agressor kan niet tegelijkertijd de redder zijn.
Hoewel deze pro-immigratiebewegingen inderdaad nuttig en noodzakelijk zijn op de korte termijn, veronachtzamen ze ook het achtergrondverhaal en hebben ze daarom de neiging om op de lange termijn Westerse verhalen te versterken. Verhalen die onze migranten en vluchtelingen fundamenteel afschilderen als mensen die “gered” moeten worden van wat thuis “zelf toegebrachte barbaarse omstandigheden” zijn. Verhalen die uitgaan van het idee dat de oplossing eerder ligt in de reactie van het Westen op de “crisis” dan in het vernietigen van het sluwe parasitisme dat aan de bron ervan ligt.
Het probleem bij de wortel aanpakken betekent inderdaad dat activisten in de belangrijkste kapitalistische landen hun collectieve privileges als arbeidersaristocratie in twijfel moeten trekken. Het is echter veel gemakkelijker voor hen om hun blanke “redder”-waanideeën uit te spelen die afhankelijk zijn van het zien van ons als machteloze slachtoffers die in de schoot van de Westerse “vooruitgang” moeten worden opgenomen. Het gesprek eindigt ermee dat westerlingen en hun landen de schuld krijgen dat ze niet genoeg doen om te helpen, in plaats van dat ze de bron zijn van het migratieprobleem.
Dit witgewassen verhaal is ook met succes geïmplanteerd in de hoofden van degenen onder ons die migranten en vluchtelingen zijn – de diaspora die gedwongen is om in het Westen te leven. Het is zo doorgedrongen in het populaire denken dat we ons aansluiten bij pro-immigratiebewegingen zonder een duidelijke anti-imperialistische theorie te hebben die de context van de moderne migratie verklaart. We raken onwetend verstrikt in dit gevaarlijke idee dat Westerse naties humaan genoeg zouden moeten zijn om ons te redden uit onze “natuurlijke” toestand in ons thuisland.
De kleine delen van de diaspora die deze afgrond van imperialistisch bedrog afwijzen, worden subtiel gemeden van deelname aan platforms waar we onze standpunten kunnen delen. Het deel van de diaspora dat het meest loyaal is en goed bekend is met het verhaal van de redder van het Westen wordt beloond met status, carrières in NGO’s of posities in liberale politieke partijen. Zij worden de symbolische immigranten die het verhaal van de Westerse redder versterken en bekrachtigen terwijl ze beweren op te komen voor de rechten van migranten.
Uiteindelijk, als we eerlijk zijn tegenover onszelf, moeten we ons inzetten om radicale anti-imperialistische bewegingen in het Zuiden te steunen, omdat zij de meeste kans maken om de kapitalistische structuren te ontmantelen die de voorwaarden scheppen voor oorlog, armoede, honger en instabiliteit over de hele wereld. Alleen als de uitgebuite naties de compradorklassen omverwerpen en socialistische productiewijzen en welvaartsverdelingen invoeren, kan dit wereldsysteem worden ontmanteld en een nieuw hoofdstuk in de wereldgeschiedenis worden verwelkomd.
Degenen onder ons die zich in het Westen bevinden, moeten alle materiële en carrière-privileges opofferen die op ons pad kunnen komen en energiek radicale anti-imperialistische bewegingen organiseren om als intern front te dienen voor de vernietiging van het kapitalisme en zijn parasitaire tentakels die zich over de hele wereld uitstrekken.
Voorwaarts!
Eindnoot:
(1) Een comprador is een persoon die optreedt als agent voor buitenlandse organisaties of bedrijven die zich bezighouden met investeringen en/of handel die gelinkt wordt aan economische of politieke uitbuiting. De term wordt vooral gebruikt met betrekking tot (neo)koloniale verhoudingen en de lokale medewerking die imperialistische politiek krijgt in het globale zuiden. Er bestaat een comprador-bourgeoisie, die de belangen dient van buitenlandse imperialistische machten. Daartegenover staat een nationale bourgeoisie, die beschouwd kan worden als tegenstander van het buitenlands imperialisme en onder bepaalde omstandigheden kan opkomen voor nationale soevereiniteit en als zodanig, tijdelijk een bondgenoot kan zijn van socialistische revolutionairen.
Bron: Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Nemequene Tundama, Pro-immigration Activists in the West Miss the Point: We Don’t Need Saving. In: Anti-imperialism.org, 27-12-2016
