Op 3 januari 2020 pleegden de Verenigde Staten een belangrijke daad van terrorisme door de Iraanse generaal Qassem Soleimani te vermoorden. Soleimani speelde een belangrijke rol in het verslaan van ISIS en andere terroristische krachten, die door het Angelsaksische Westen al dan niet verdoken gesteund worden om het Midden-Oosten te terroriseren. Soleimani en het Iraanse volk hebben zich decennia lang verzet tegen het Amerikaanse imperialisme. Zij hebben de wereld laten zien dat onderdrukte naties zich kunnen bevrijden van de imperialistische heerschappij en hun eigen lot kunnen bepalen.
We moeten niet aarzelen om Iran te verdedigen tegen het kwaad van het Westers imperium. We moeten niet aarzelen om de rol te erkennen en te prijzen die Soleimani heeft gespeeld in regionale nederlagen van het Amerikaans imperialisme, die dood, verwoesting en genocide in de regio hebben gebracht. Ook al kan men bepaalde zaken van het theocratische Iran bekritiseren, toch betekent elke andere keuze de facto een ondersteuning van het Amerikaans imperialisme. Zoiets als een “derde weg” is in deze onbestaande. De interne Iraanse kwestie is een zaak van de Iraniërs, en is ondergeschikt aan de strijd tegen destabilisering vanwege Westers imperialisme die negatieve gevolgen heeft voor regio’s op continentale schaal.
Met de Zannekinbond stellen wij dat de nationale bevrijding, in zijn strijd tegen het imperialisme, ten allen tijde moet worden gesteund. Nationale bevrijdingsbewegingen zijn van cruciaal belang voor de nederlaag van het imperialisme, de bredere nationale bevrijdingsbeweging zijn een wereldprobleem van emancipatie van de onderdrukte volkeren in de afhankelijke landen en van slachtoffers van het neokolonialisme. Zo speelt ook de bevrijding van de onderdrukte landen van het Zuiden een directe rol in de nederlaag van de imperialistische mogendheden.
Vanuit leninistisch perspectief wordt erkend dat de nationale bevrijdingsbeweging van de onderdrukte landen een revolutionaire capaciteit bezitten, en de mogelijkheid bieden om deze te gebruiken voor het omverwerpen van de gemeenschappelijke vijand, voor het omverwerpen van het imperialisme. Simpel gezegd bestaat er een revolutionair potentieel in elke nationale bevrijdingsbeweging, ongeacht haar karakter, zolang haar vijand het imperialisme is. Imperialisme is de belangrijkste vijand van nationaal-revolutionairen en onderdrukte naties van de wereld, ongeacht hun specifieke nationale kenmerken.
Het is dan ook terecht en rechtvaardig om nationale bevrijdingsbewegingen in het zuiden te prijzen. We moeten deze nationale bevrijdingsbewegingen niet steunen op basis van het opbouwen van een “formele democratie”, maar veeleer vanuit het oogpunt van de feitelijke resultaten, zoals blijkt uit de algemene balans van de strijd tegen het imperialisme, dat wil zeggen niet op zichzelf, maar op wereldschaal. Dit vergt een minimaal inzicht in het geopolitieke wereldtoneel in het algemeen en in het Midden-Oosten en Centraal-Azië in het bijzonder voor wat de Iraanse en Iraakse problematiek betreft.
Enkele voorbeelden om geen misverstanden over de aard van deze steun te laten bestaan. De nationale bevrijdingsbeweging van het Afghaanse Emiraat in de 19de eeuw was een monarchistische beweging die zich tegen het socialisme verzette, maar tegelijk tegen het Britse imperialisme vocht. De revolutionaire nationale beweging van Emiraat was veel sterker dan enige socialistische kracht in Afghanistan in die tijd en was de enige groep die in staat was Afghanistan op het pad van nationale zelfbeschikking te zetten. Het was dus noodzakelijk om het Emiraat te steunen in de strijd tegen het Britse imperialisme, omdat het Britse imperialisme anders sterker zou worden.
Een ander voorbeeld was het verzet in Egypte tegen de Britse koloniale overheersing. De strijd die de Egyptische handelaars en burgerlijke intellectuelen voerden voor de onafhankelijkheid van Egypte was objectief gezien een revolutionaire strijd, ondanks de burgerlijke afkomst en de burgerlijke titel van de leiders van de Egyptische nationale beweging, ondanks het feit dat zij het socialisme afwezen. Terwijl de strijd die de toenmalige Britse ‘Labour’-regering voerde om de afhankelijke positie van Egypte te behouden, om dezelfde reden een reactionaire strijd is, ondanks de eerder proletarische afkomst en de proletarische titel van de leden van de regering, ondanks het feit dat ze zich voor een vorm van socialisme uitspraken.
In deze tijd van crisis en imperialistische agressie moeten degenen die Iran en zijn leiders blijven belasteren, zichzelf niet langer als nationaal-revolutionair, marxistisch of zelfs als links georiënteerd beschouwen, maar zich aansluiten bij de Westerse imperialisten. Het is nu tijd voor internationale solidariteit met de Iraanse bevolking die strijdt voor autonomie over hun eigen natie, ongeacht hun door de revolutie van 1979 gekozen bestuursvorm.
Socialisten identificeren vandaag de dag dat Westerse rijk, economisch door middel van internationaal georganiseerd kapitaal, dat de imperiale oligarchie beheerst, politiek geleid door de VS, militair gevormd in de uitbreiding van de NAVO naar wereldwijd geweld, ideologisch gevormd rond het neoliberalisme en gefaciliteerd in Europa door het ondemocratische centralisme van de Europese Unie.
Centraal in onze strijd tegen dat Westers imperialisme staan naast het socialisme ook het internationaal recht. De moord op Qassem Soleimani is een regelrechte aanfluiting van het volkenrecht. Net zoals de gewelddadige bezetting van het Palestijnse gebied door de Israëlische staat gebaseerd is op een aanhoudende schending van internationale rechtsregels en VN-resoluties. De Westerse economische en navenante geopolitieke en militaire ontwikkeling vormt een imperialistische dictatuur, waarvan de economische basis en de politieke drijvende kracht de transnationale samenwerking en verwevenheid van het mondiaal opererende kapitaal is. Onder de economische en dominante omstandigheden van de kapitalistische “globalisering” groeit de rijkdom van de rijkste toplaag in de wereldbevolking en neemt de dualisering in Europa en elders toe. Oorlogen om grondstoffen en hulpbronnen, pogingen tot staatsgrepen, gerichte moorden,… maken net zo goed deel uit van het dagelijkse wereldpolitieke toneel.
De imperialistische oorlog is de socialistische term voor de oorlog van de NAVO onder leiding van de VS, die sinds het einde van de Koude Oorlog zijn wrede spoor van oorlog, massamoord, terreur, marteling, honger en sociale ellende over de hele wereld trekt; van Irak tot ex-Joegoslavië, van Afghanistan tot Libië, van Syrië tot Venezuela en Bolivia, of de aanhoudende poging om het oostelijk front in de Oekraïne naar de grens met Rusland te verplaatsen. En ook, sinds geruime tijd hernieuwd met Iran als doelwit om de lont in het kruitvat te steken…
De heerschappij van de burgerlijke klasse, de kapitalistische accumulatie van kapitaal en het daaruit voortvloeiende mondiale imperialisme zijn de oorzaak van de imperialistische oorlogsvoering. De kapitalisten van alle landen zijn de aanstichters van de genocide. De imperialistische oorlogsvoering is in het zichzelf “vrij” noemende Westen gevolgd door de massale uitbreiding van de totale bewaking en controle sinds 2001, het jaar van de 9/11 aanslagen. Geweld naar buiten toe wordt gevolgd door geweld naar binnen gericht. Oorlog, totale controle en sociale declassificatie en verarming van steeds bredere lagen van de bevolking plaatsen samenlevingen op termijn voor een keuze: doorgaan met dit systeem van kapitalistische uitbuiting en een financieel systeem gebaseerd op woeker of niet? Het socialisme in de kleuren van de volkeren en staten is de enige levenslijn voor de mensheid. Centrale eisen, zoals de terugtrekking uit de NAVO en het herstel van het internationaal recht in Europa en haar periferie zouden op de agenda moeten staan.
Tot op vandaag controleren de Amerikanen de cultuur (amusementsindustrie), het militaire apparaat en de politieke wereld in België. Dit maakt van België samen met Nederland, Duitsland,… een domein van het Amerikaanse monopoliekapitalisme in zijn overheersing van West-Europa en een springplank voor zijn expansionistische beleid tegen het oosten. Historicus Yvan Vanden Berghe wees in zijn werk ‘1950. Mijn oom Kamiel’ al op de verregaande invloed van de CIA op de Belgische politiek, onder andere tijdens de Koningskwestie, om de Amerikaanse controle te behouden over de Antwerpse haven en de uraniumtoevoer vanuit Congolese mijnen. Sindsdien is weinig veranderd. België is en blijft een pion op het Amerikaanse schaakbord. De Antwerpse haven blijft een doorvoerhaven voor Amerikaans militair materieel, bepaalde vliegvelden mogen ten gepasten tijde CIA-charters voor gevangenentransporten verwelkomen, defensieaankopen staan onder controle van Amerikaanse militair(-industriële) wensen (aankoop van de F-16, aankoop van de F-35) met als kers op de taart aanhoudende druk om de Amerikaanse B-61 kernbommen in Kleine Brogel te houden. Het Westerse imperialistische Rijk beperkt zich dus geenszins tot de uitvoering van zijn geostrategie en uitbreiding tot de civiele economische concurrentie alleen. Na de ineenstorting van het zogenaamde “Oostblok” werd de NAVO uitgebreid van een pure “verdedigingsalliantie” tot een agressief oorlogscommando.
In 1992 werd in het Berlijnse Manifest van de Duitse communistische partij KPD het volgende geschreven, dat in 2020 welhaast profetisch lijkt:
“De westerse imperialistische staten vormen zich steeds meer tot een wereldrijk waarvan de militaire grondwet tot uitdrukking komt in de verdere ontwikkeling van de NAVO tot een NAVO-imperium. Door de groeiende gecoördineerde macht van het internationaal georganiseerde kapitaal verliezen de natiestaten en hun parlementen steeds meer invloed op de internationale economische processen. (…) Het nieuw gevormde wereldkapitalistische imperium en zijn nationale agentschappen houden zich steeds meer bezig met de ontmanteling van democratische en sociale basisrechten. De internationale ontwikkelingen veranderen ook de economische basis voor een mogelijk toekomstig fascisme. In plaats van de kapitaalbelangen van het nationale kapitaal als basis van de fascistische heerschappij en de imperialistische strategieën, heeft het internationaal georganiseerde kapitaal met zijn transnationale, imperiale behoeften de neiging om dit over te nemen. Het rijk, dat wordt begunstigd door de technologische ontwikkeling, streeft naar een totale controle van alle burgers door middel van steeds nieuwe, meer geavanceerde wettelijke normen. Deze ontwikkeling van de sluipende fascisering van de samenleving dreigt uit te monden in een toekomstig hightech-fascisme van de 21e eeuw. De KPD eist daarom de vernietiging van alle bestanden en gegevensbestanden en de afschaffing van alle systemen die geschikt zijn om in te grijpen in de informatieve zelfbeschikking van alle burgers. Het antifascistische verzet moet vandaag de dag in de eerste plaats het hoofd bieden aan deze nieuwe, veranderde wereldwijde bedreigingssituatie”.
Duitsland, onderwerp van internationaal recht, speelt hierin een centrale rol. De Duitse Bondsrepubliek is en blijft de plaats van de oorlogslogistiek voor het westers imperialistisch geweld jegens Rusland en het Midden-Oosten en dient als basis voor de inlichtingendiensten en de militaire machtsontplooiing. Maar ook België blijft van cruciaal belang, meer bepaald als doorvoerland. Door de Verenigde Staten toe te staan hun eigen kunstmatige product ‘Bondsrepubliek Duitsland’(1) en het al even kunstmatige België, die door de respectievelijke nationale bourgeoisie worden gesteund, te blijven beheersen, kan het Westers imperialisme zijn agressieve expansionistische aspiraties richting het oosten waarmaken. De vrijwel permanente militaire aanwezigheid van België in (West-)Afrika in het teken van een neokoloniale politiek aan de zijde van Frankrijk, maakt het voor de Amerikanen een interessantere keuze dan pakweg Nederland.
In het huidige tijdperk kan een duidelijke frontlinie worden vastgesteld. Ongeacht alle sociale en politieke uitdagingen in detail, staan de staten en hun burgers vandaag de dag op het kruispunt tussen enerzijds het zich globaal uitstrekkend Westers imperialisme (met inbegrip van desintegratie van de burgerlijke democratische republieken tot aan het punt van de imperiale dictatuur) – of anderzijds de keuze voor een terugkeer en verdediging van de normen van het internationale recht. Laten we ten slotte niet vergeten dat het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en staten als een stelregel van het internationaal recht werd bevochten door de socialistische arbeidersbeweging tegen de politieke rechterzijde en het imperialisme.
“Dus in plaats van het valselijk aantrekken van de mantel van nationale defensie voor de imperialistische oorlog, moest juist het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en de nationale defensie serieus worden genomen, om ze als revolutionaire hefbomen tegen de imperialistische oorlog te gebruiken. “ Rosa Luxemburg
De stemmen tegen het imperialisme en zijn misdaden worden steeds talrijker, maar er is geen politieke kracht tegen dit imperialisme in Vlaanderen. Een breed democratisch, anti-imperialistisch, volksnationaal forum is echter onmisbaar als organisatie die in staat is te handelen om de fundamentele eisen of doelen te realiseren. Wie de door de VS gepostuleerde Nieuwe Wereldorde (NWO) wil verlaten, kan wat betreft de Zannekinbond niet om deze punten heen als een sociale minimumconsensus:
– Terugtrekking uit de NAVO en terugtrekking van alle Amerikaanse troepen uit Europa.
– Herwaardering van nationale soevereiniteit en internationaal recht.
– Ontbinding van de EU-instellingen en reorganisatie van Europa op basis van het internationaal recht, Euraziatische eenheid in verscheidenheid en het afwijzen van elke invloed of machtsuitoefening door niet-Europese mogendheden. Als nationaal-revolutionairen steunen wij dan ook de groeiende vorming van socialistische krachten en bewegingen in Europa die nationale soevereiniteit terug naar voren schuiven. We willen het gezamenlijke, solidaire debat bevorderen, maar ook het perspectief van een concrete organisatiecontext openen voor socialisten die zich willen organiseren en actief willen deelnemen.
**********
(1) De Bondsrepubliek bezit sinds 1949 tot op de dag van vandaag geen eigen grondwet. De Duitse Grundgesetz moet beschouwd worden als een basiswet, niet als een volwaardige door het volk mee bepaalde grondwet die zich als Verfassung laat vertalen. Dit, ondanks het feit dat Duitsland wel over een zogenaamde Bundesverfassungsschutz beschikt die als repressieapparaat waakt over de Grundgesetz ten aanzien van politieke oppositie.
