De aanhoudende boerenprotesten in Vlaanderen en bij uitbreiding in gans Europa , van Scandinavië tot Catalonië en Griekenland zijn een zoveelste teken aan de wand dat het neoliberale Europa met haar regerende liberale partijkartels en hun “there is no alternative”-beleid steeds meer vastloopt. Steeds opnieuw komen delen van de werkende klasse (een tijdje geleden de Gele Hesjes, nu de boeren) in verzet omdat ze aan de verliezende kant van de kapitalistische globalisering staan: toenemende inkomensonzekerheid, steeds meer regelgeving, groeiende macht van parasitaire economische activiteiten (bankwezen, vastgoedsector,…).
De boeren zijn het slachtoffer van een aantal economische factoren die in dit laat-kapitalistisch model samenlopen: wurgcontracten die opgelegd worden door de agro- en voedingsindustrie, hoge schuldengraad door het steeds opnieuw afsluiten van leningen in een faliekant aflopend “groei”-model, toenemende druk op de beschikbare landbouwgronden, oneerlijke prijsvorming als gevolg van marktfundamentalisme, hoge brandstof- en energiekosten,… Deze problemen vinden allen hun oorzaken in het heersende financieel-economische model en het bijhorende nefaste, neoliberale landbouwbeleid. In het huidige model worden economische voorwaarden en spelregels de facto enerzijds vastgelegd door de voedingsindustrie, grote landeigenaars en de supermarktenketens en anderzijds door de Europese Unie die met haar subsidiebeleid grote industriële landbouw gul begunstigt ten koste van kleinere, familiale landbouw.
Het is alvast verheugend vast te stellen dat een toenemend aantal boeren beseft dat de Boerenbond die decennia gold als de grote belangenorganisatie van de boeren in werkelijkheid met haar holding vooral aan de kant van de banken, agro-industrie en goede beurscijfers staat. Nieuwe strijdorganisaties van en voor boeren duiken op en dat is uiteraard een goede zaak. We stellen ook vast dat het foute beeld van de boer als “vrije ondernemer” steeds meer doorprikt raakt, een leugen die in Vlaanderen lange tijd door reactionaire krachten werd in stand gehouden. De meeste boeren hebben in de praktijk nauwelijks meer vrijheid dan werknemers, moeten winsten afdragen aan de banken, de agro- en voedingsindustrie terwijl ze zelf (én hun kinderen) met de lasten en schulden worden opgezadeld. Boeren behoren vandaag net als kleine zelfstandigen tot de werkende klasse, tot de groep van “onderen” die moet strijden tegen hen “bovenaan”. Ze zijn deel van de hedendaagse, terug-van-nooit-weggeweest zijnde klassenstrijd die zich steeds duidelijker manifesteert.
Zannekinbond roept op tot steun aan de strijdorganisaties van de boeren die het huidige landbouwbeleid grondig willen veranderen. In navolging hiervan onderschrijven we een aantal eisen van de boeren en roepen op tot het steunen van de acties op straat. Concreet wordt geëist van de Vlaamse en federale Regering:
- Minimumprijzen voor land- en tuinbouwproducten.
- Berekening van de faire productieprijs per product door een onafhankelijk orgaan, op basis van de arbeidskost, grondstof- en energieprijzen en juridisch afdwingbare opvolging van die prijs doorheen de tijd (per kwartaal/per maand).
- Er worden geen producten verkocht in ons land die niet geproduceerd zijn volgens de nationale of Europese kwaliteits- en milieunormen.
- ALLE landbouwgronden in handen van boeren die voedsel produceren.
- Pachtcontracten die rechts- en loopbaanzekerheid garanderen. Een pachtwet in functie van voedselzekerheid zonder achterpoorten.
- Aanpassing van het stikstofdecreet.
