Naarmate de wereldwijde monopolisering van de financiële en goederenmarkten voortschrijdt, wordt deze ontwikkeling door de machthebbende elite aan mensen over de hele wereld voorgesteld als een absolute noodzaak en een onbetwistbare voorwaarde voor alle politieke beslissingen en individueel gedrag. We zijn veroordeeld tot het globalisme en het is belangrijk om het beste te maken van dit “onveranderlijke feit”. Rechtvaardigheid is daarom gekoppeld aan deelname aan de markt. De maatstaf voor rechtvaardigheid is persoonlijk marktsucces. Alleen als je van deze logica uitgaat, kun je het huidige beleid van het liberaal partijkartel (de machthebbers en hun gelijkgestemde oppositie) begrijpen. De welwillendheid van bedrijfsorganisaties ten opzichte van politieke voorstellen volgt ook deze logica. Kapitalistisch fundamentalisme domineert het denken en de besluitvorming van de heersende elites. Dit is dermate verregaand dat het ook een aanzienlijk deel van de werkende klasse beïnvloedt in de richting van afkeer van militant syndicalisme, staken en het pleiten voor afschaffing van uitkeringen en andere sociale voorzieningen.
Deze opgedreunde neoliberale consensus moet breken omdat ze inhumaan en antisociaal van aard is. Ze zal breken of moet gebroken worden in het licht van de zich ontwikkelende realiteit. Alle revolutionairen in de geschiedenis begonnen met een idee van sociale rechtvaardigheid. In alle gevallen genereerde het ook de kracht van hun wil. Het was altijd een combinatie van sociaal inzicht, verontwaardiging en de hoop om verandering te bereiken door hun eigen acties. Christus en Marx zijn waarschijnlijk de belangrijkste mensen tot nu toe met wie grote bewegingen van strijd voor gerechtigheid spiritueel verbonden zijn. Als de Bijbel een boek van beschrijving en aantrekkingskracht is, dan zijn de politiek-economische geschriften van Marx van wetenschappelijke verklarende waarde. Beide bieden de basis voor motiverende kracht om mee te strijden voor gerechtigheid. Het is echter even tragisch als ook logisch dat de christelijke sociale leer geen rol meer speelt in de regimemedia en dat zelfs in de “socialistische” partijen Marx als een “dode hond” wordt beschouwd. Meer en meer wordt de brede werkende klasse (waaronder ook kleine middenstanders, boeren,…) gedwongen zich te keren tegen de machthebbende elite en ook tegen nationaal verraderlijke delen van hun intelligentsia. Een heel deel van degenen die door de westerse media worden voorgesteld als burgerrechten- of mensenrechtenactivisten hebben zich gedistantieerd van het Europese “werkvolk” en laten zich instrumentaliseren door de machthebbende elite in het Westen.
Meer en meer zal de strijd voor sociale rechtvaardigheid gebaseerd zijn op ideeën en bewegingen die geworteld zijn in de geschiedenis. Het is niet reactionair als volkeren houvast zoeken in hun eigen politieke en culturele geschiedenis en vanuit die posities hun kracht putten om de toekomst vorm te geven in hun strijd voor nationale soevereiniteit en sociaaleconomische rechtvaardigheid. Karl Marx gaf de verklaring meer dan 150 jaar geleden en we bevinden ons nog steeds in zijn voorspellingstijd. En dat zal zo blijven in de nabije toekomst. Met het financiële kapitaal heeft het kapitalisme altijd een deel bevat dat neigt naar afwijkend gedrag. De traditie van hebzucht bestaat al sinds het ontstaan van geld. Met de ontwikkeling van het internationale financiële kapitaal zijn er groepen mensen ontstaan die als enige functie hebben om geld om te zetten in meer geld.
Wanneer dingen tot het uiterste gaan of afglijden, gaan mensen op zoek naar alternatieven en zoeken ze naar rolmodellen in de recente of oudere geschiedenis. Naïevelingen zoeken alternatieven nog binnen het kapitalisme, anderen zoeken alternatieven in verschillende vormen en ideeën met een socialistische achtergrond zonder nog dogmatisch een volledig leerstelsel over te nemen. Omdat het kapitalisme zichzelf als sociale orde steeds duidelijker en radicaler in twijfel trekt, wordt het ook steeds meer in twijfel getrokken door de bevolking.
De meerderheid van de Vlamingen en Walen is nog steeds slachtoffer van de retoriek die berust op schijnalternatieven, tussen regering en “oppositie”. Dit maakt hen tot pionnen van politieke manipulatie en hun stem is niet meer dan een naïeve hoop. Aangezien de meerderheid van de politici en politieke adviseurs ook in het onzalige België de radicale standpunten van het mondiale liberale kapitalisme vertegenwoordigen, is er geen hoop op inzicht van deze mensen. Er is geen principieel verschil tussen de huidige lijn van Open VLD, MR en Vooruit of de PS. Allen vertegenwoordigen het antisociale kapitalisme. Alleen volksbewegingen met een revolutionair geschoolde voorhoede zijn in staat om een radicale verandering van de machthebbende elite te bewerkstelligen. Economische crisis zal ook in de toekomst waarschijnlijk de trigger zijn voor hernieuwde politieke verandering. De politieke gedachten die dan doorwerken moeten echter nu al worden gesmeed en aangescherpt. Het is overduidelijk dat “links”, in de vorm van de groenen en sociaaldemocraten de belangen van de werkende klasse en van Vlaanderen en Wallonië heeft verlaten. Ook Vooruit en Groen maken nu deel uit van de reactie.
De Duitse historicus Heinz Niemann schreef een kwarteeuw geleden bijna profetisch: “Links staat in 1999 aan de vooravond van een nieuwe politieke crisis. Links is op zichzelf teruggeworpen en wordt geconfronteerd met de vraag wat voor soort partij of beweging nodig is om de nieuwe uitdagingen van het mondiale kapitalisme en de ecologische crisis in de 21e eeuw het hoofd te bieden, terwijl bijna alle “oude” sociale vraagstukken van de afgelopen 20e eeuw opnieuw aan de orde worden gesteld. Zelfs de kwestie van oorlog en vrede en de gelijkheid van volkeren.” Enkele jaren later schreef hij: “Socialistische krachten moeten zich wapenen voor de komende klassenstrijd door een concreet concept van sociale omwenteling uit te werken dat zowel geschikt is voor het dagelijks leven als toekomstgericht”. Hij riep hen op: “Wie zal het volk leiden wanneer de standenoorlog een bewegingsoorlog wordt tegen de gevestigde macht, wanneer de massa’s uit zichzelf beseffen dat ze de machtskwestie aan de orde moeten stellen?” Laat er geen twijfel over bestaan: boerenprotesten komen terug. Gele Hesjes-onvrede komt terug. Bereidheid tot massaprotest zoals naar aanleiding van Corona-gerelateerde sanitaire maatregelen blijft aanwezig. Misschien onder andere vormen en door middel van andere aanleidingen, maar de groeiende onvrede ebt niet meer weg en zal met steeds snellere opeenvolging blijven opduiken. Politiek links en rechts staan voor een puinhoop, ze kunnen geen antwoord meer bieden en convergeren eens ze aan de macht zijn naar het liberaal model. Electorale successen wisselen af met een steeds kortere houdbaarheidsdatum van politici en partijen, zonder daadwerkelijke verandering. Nieuwe politieke groeperingen moeten het streven naar een rechtvaardige samenleving overnemen, gebaseerd op antiliberale inzichten uit socialistische, traditionalistische en volksnationale erfenissen.
Alle kritiek op het kapitalisme en de voorspellingen over de ontwikkeling ervan, zoals verwoord in de 19e eeuw, zijn juist gebleken. Dit moedigt aan, met de ervaring van meer dan 150 jaar, om de meningen van die tijd over de noodzaak van socialistische ideeën te heroverwegen. Het kapitalistische ontwikkelingsmodel van het sparen van levende arbeid ten koste van de natuur en van de werkende mensen zelf blijkt steeds meer een doodlopende weg. Het huidige type technologie en consumptie is wereldwijd destructief. Als slechts 20% van de mensen nodig is om de samenleving in stand te houden en 80% wordt behandeld als overbodig, zal de maatschappij asociaal én gewelddadig worden. De winst aan vrije tijd vandaag de dag is geen winst aan menselijkheid, maar leidt onder invloed van de westerse culturele kolonisatie tot ontmenselijking van mensen, degeneratie en moreel verval. Met de absolute overheersing van het internationale financiële kapitaal over de mensheid en haar levensomstandigheden, verliest het kapitalisme zijn laatste menselijke trekken, zijn creatieve inspanningen en zijn vermogen tot positieve verandering voor de Europese werkende klasse. Het is nu alleen nog hebzuchtig naar geld. De kapitalistische economie is dus een geldeconomie geworden, geldcreatie als een doel op zich!
Omdat alle uitingen van leven en diensten in de samenleving overgeleverd zijn aan puur winstbejag door privatisering, worden burgers totale objecten van -helaas nog vaak onopgemerkte- uitbuiting. Multinationale bedrijven willen water en riolering, elektriciteit, openbaar vervoer, wegen en zelfs veiligheid “privatiseren”. De werkende klasse heeft geen andere keuze dan zichzelf te helpen en te streven naar politieke en economische omstandigheden die haar toenemende rechteloosheid ongedaan maken. De leidende politici zijn slechts functionarissen van de sinistere alliantie van lobbymacht, geld en manipulatie. Ze komen bij de burgers over als corrupt, moreel gedegenereerd en hun ambt onwaardig. Dit betekent dat burgers de plicht hebben om politiek verzet te plegen en de historische taak hebben om politiek en economie te reorganiseren.
Er is een politieke en economische orde nodig waarin de belangen van het volk de boventoon voeren. Dit betekent dat er een structuur van eigendomsvormen en de beschikking daarover moet komen waarin de economie zich niet kan onttrekken aan haar dienende functie en iedereen de mogelijkheid heeft om naar vermogen mee te doen. Naast een nieuw primaat van de politiek over de “economie”, zullen eigendomsvormen zoals lokale gemeenschapseigendom, staatseigendom, coöperatieve eigendom en andere vormen van groepseigendom een leidende rol moeten krijgen.
De economie kan er alleen een zijn van werk voor iedereen, van creativiteit en vooruitgang. De centrale taak is de nationale welvaart van de werkende klasse als meerderheid van de bevolking veilig te stellen op een ecologische en moderne manier. Elk land zal – alleen al om ecologische redenen – de voorwaarden voor zijn economisch bestaan in eigen land moeten veiligstellen en met zijn sterke punten moeten deelnemen aan internationale uitwisselingen, in de eerste plaats binnen een Europees continentaal kader dat fundamenteel breekt met de door het westen gecreëerde liberale Europese Unie. De renationalisatie van de economie kan werken via de complexe verwetenschappelijking en verregaande automatisering en digitalisering van alle productie- en reproductieprocessen. Het nieuwe tijdperk kan een socialistisch archeofuturisme zijn van wetenschap én tradities, bevrijd van de vervormingen van het winstsysteem en opgevat als een internationaal fenomeen gesteund door een anti-imperialistische wereldbeweging. Sociaal verantwoordelijke samenlevingen zijn onmisbaar voor de oplossing van mondiale problemen in de multipolaire wereld van morgen.
