De Vlaamse nationale strijddag komt dit jaar ruim een maand nadat de systeemgetrouwe politieke klasse haar zoveelste verkiezingsdag organiseerde, waarbij zoals we reeds met Zannekinbond voorspelden, een oude neoliberale regering zal worden vervangen door een nieuwe. Verkiezingen kunnen nooit tot verandering leiden, het parlementarisme behoort samen met onder andere de regimemedia en het kneden van de dominante opinie tot de bovenbouw die de bestendiging en versterking van het kapitalistisch economisch bestel als onderbouw moet verzekeren. De machtselite in dit systeem zou en zal nooit toestaan dat zij van haar macht weggestemd wordt. Ondanks bijna 50% van de stemmen, zijn de zogenaamde “V”-partijen absoluut geen indicatie voor steun van de bevolking voor Vlaamse onafhankelijkheid. Een aanzienlijk deel van de burgerlijke Vlaamse beweging die sinds jaar en dag haar vertrouwen stelt in dat parlementarisme had ook nu weer alle hoop gesteld op een meerderheid van de “V-partijen” die dan plots een politiek breekijzer zou moeten vormen voor meer politieke zelfstandigheid. De resultaten van deze opvattingen zijn bekend: een vierkant draaiende federale constructie die België verder in stand houdt, voortdurende toegevingen en verliesposten op vlak van territoriale indelingen, financiële middelen,…
9 juni heeft niet alleen net geen meerderheid van “V-partijen” aan Vlaamse zijde teweeggebracht ondanks een moeilijk nog te overtreffen electorale score, het heeft ook duidelijk gemaakt dat de populaire voorstelling van zaken als zijnde het “rechtse Vlaanderen” tegen het “linkse Wallonië” eindelijk naar het rijk der fabelen mag verwezen worden. Vlaanderen versterkte de linkse krachten ondanks verlies voor Groen, Wallonië koos massaal voor burgerlijk rechts. Er komt met flinke Waalse electorale steun een nieuwe neoliberale regering die het leven van de Belgische staat weer zal rekken en zowel de Vlaamse als Waalse werkende klasse hard zal treffen. De liberale belgicist Bouchez en zijn door de koninklijke familie gesteunde MR zijn bereid het werklozenbeleid te regionaliseren om de Belgische staat te versterken. Net zoals de federale constructie jaren geleden door het liberale regime werd opgezet om de Belgische kapitalistische belangenstaat levensvatbaar te houden. De burgerlijke Vlaamse beweging onderschat het aanpassingsvermogen van de Belgische staat en haar heersende elites, ook wanneer de rekeningen rood kleuren.
* België, dat is Atlantische afhankelijkheid van de Amerikanen.
* België, dat is neoliberale EU-politiek die nationale soevereiniteit tot een zinsbegoocheling maakt. België, dat is militair NAVO-imperialisme en het gewapenderhand uitdragen van westers liberalisme. België, dat is afbraak van sociale zekerheid en publieke dienstverlening.
* België, dat is oorlogspolitiek met steun aan schurkenstaat Israël en aan de Oekraïense marionet Zelenski.
* België, dat is neokolonialisme in Afrika en steun aan het Westers unipolair imperialisme.
* België, dat is een liberale veiligheidsstaat met een klassenjustitie die fiscale fraude en belastingontwijking faciliteert maar de werkende klasse overlaadt met regels, controles,… en financieel afkoopbare voorwaarden, gunstig voor de rijken.
Elk Vlaams-nationaal streven dat niet met deze samenhangende cluster wil breken, is slechts politieke Spielerei.
Daarom, 11 juli, strijddag!
Strijddag tegen de Belgische staatsconstructie en haar machthebbende elite die de Vlaamse en Waalse werkende klasse benadeelt. De Vlaamse werkende klasse wordt in de armen gedreven van belgicistische krachten omdat het Vlaams deelstaatniveau garant staat voor een hardvochtig beleid van besparingen en het maximaliseren van individualisme. De burgerlijke Vlaamse beweging schakelt zich in dit hernieuwd thatcherisme in, waarbij neoliberale besparingspolitiek niet alleen de Belgische staat redt maar ook de werkende klasse wegjaagt van een potentieel emancipatorisch Vlaams-nationaal streven.
11 juli, strijddag voor een autonome volksrepubliek Vlaanderen. En dus een strijd tegen de Belgische monarchie, die de belastingbetalende werkende klasse in 2024 zo maar even 43275000 euro kost. Belgicistisch links, met op kop de PVDA, die terecht fulmineert tegen graaipolitiek, zwijgt hierover als vermoord omdat ze liever het kapitalistisch profitariaat van de koninklijke elite erbij neemt om de eenheid van de Belgische kapitalistische constructie te behouden. Ook Vlaamsgezind rechts zwijgt over het koninklijk profitariaat. Men verkiest om de machteloze werklozen en andere uitkeringstrekkers te viseren zodat de graaiende machthebbende elite buiten schot blijft. Naar beneden stampen in plaats van diegenen aan de top te viseren heeft nog nooit tot verandering geleid en zal dat ook in de toekomst niet doen. Het illustreert wel treffend dat zowel Vlaamsgezind rechts als belgicistisch links geen fundamentele veranderingen kunnen of willen teweeg brengen.
11 juli, strijddag voor een herijking van de rebelse stem
Reeds meer dan 30 jaar slaagt extreemrechts erin de rebelse stem, de stem van de -terechte- woede en afkeer van de politieke klasse en haar praktijken naar zich toe te halen. In de aanloop naar 9 juni weerklonk “nu of nooit” in dat kamp, gesterkt door zeer gunstige opiniepeilingen. Het is ondertussen duidelijk dat het nooit zal zijn. Het VB is veroordeeld tot de marge van de parlementaire politiek met een flinke schare parlementsleden die nooit enige invloed en macht zullen verwerven. Nochtans was het VB al flink in liberale richting opgeschoven om zich als aantrekkelijke regeringspartner voor te stellen. Een gelijkaardige evolutie zien we in andere Europese landen bij extreemrechts, een evolutie die uitmondt in systeemgetrouwe rechtse beleidskeuzes (pro NAVO, pro liberale aanbodeconomie op maat van de kapitaalbezitters, pro uitbouw van een veiligheidsstaat, besparingen in sociale voorzieningen,…) Van het revolutionaire karakter dat ooit een rebels deel van de bevolking aansprak, blijft niets meer over. De recuperatie door het westers politiek en economisch bestel is compleet. Uiterst rechts wordt gedoogd om de groeiende anti-establishmentsovertuiging ongevaarlijk te maken en weg te kanaliseren richting onder andere meer investeringen in repressie- en ordediensten. De heersende elites hebben geen (neo)fascisten in hun parlementen nodig om zelf over te gaan tot de uitbouw van fascistoïde versterkingen van hun politiek-economisch systeem. Een georganiseerde, militante werkende klasse wordt vandaag efficiënter verdeeld en uit verband gespeeld via bijvoorbeeld op individualisme geënte progressieve identiteitspolitiek, anti-syndicale berichtgeving in media,… We roepen de rebelse werkende klasse dan ook op om het kamp van het parlementarisme met haar doodlopend pad van verkiezingen en haar achterhaalde links-rechts tegenstelling te verlaten, om onomwonden te kiezen voor buitenparlementaire politieke strijd.
Inhoudelijk schuilt de noodzakelijke rebellie vandaag meer dan ooit in het verwerpen van de door het regime dominant gemaakte liberale opinie en het bijhorend beleid. België is een staatsvehikel dat ten dienste staat van de heersende elite om die opinie en het bijhorend beleid te versterken en uit te voeren. België is niets meer dan een werkmiddel ten dienste van de vaderlandsloze elites. De steun voor Vlaamse politieke zelfstandigheid kan bij de bevolking, waarvan de werkende klasse de grote meerderheid vormt, enkel groeien indien duidelijk wordt dat die politieke zelfstandigheid kan en wil breken met de almacht van het kapitaal, breken met de door de Westerse en Atlantische elite opgelegde oorlogspolitiek, breken met de groeiende machteloosheid van de werkende klasse. De Zannekinbond roept dan ook op om de Vlaamse strijd voor onafhankelijkheid uit het moeras van het gematigde, rechtse constitutionele nationalisme te halen en uitdrukkelijk te verbinden met alle protestbewegingen die vanuit de werkende klasse periodiek steeds vaker de kop (zullen) opsteken. Eigentijdse klassenstrijd wordt meer dan ooit opnieuw een belangrijk middel om ook nationale ontvoogding na te streven.
