De escalatie van het gevaar van de Wereldoorlog en de noodzaak van een nieuwe Communistische Internationale
Vandaag voeren de imperialistische mogendheden en hun bondgenoten de belegering van het Russisch-Chinese blok op. Alles wijst erop dat de confrontatie afstevent op een derde wereldoorlog als de huidige escalatie niet afneemt. In die zin heeft het neonazistische marionettenregime van Kiev de Oekraïne al veranderd in een platform voor de oorlog. Het is de facto geannexeerd door de NAVO. Oekraïne is sinds 2014 geen soeverein land meer en is nu slechts een offerinstrument van het imperialisme.
De integratie van Finland en Zweden in de NAVO, de oprichting van AUKUS (de door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Australië in het leven geroepen NAVO-tak Azië-Stille Oceaan) en de voortdurende provocaties tegen China over de kwestie Taiwan maken allemaal deel uit van de belegering door de imperialistische mogendheden van de Russisch-Chinese pool en zijn bondgenoten. Een verdubbeling van de onderdrukking van deze landen, met actieve deelname van het Europese imperialisme, is noodzakelijk voor het Amerikaanse imperialisme om ervoor te zorgen dat de 21e eeuw ook de “Amerikaanse eeuw” wordt.
Deze noodzaak voor onderdrukte landen, omringd door imperialisme, om zich te verzetten heeft in de praktijk geleid tot een anti-imperialistisch wereldfront dat zowel de onderdrukte kapitalistische staten als de resterende arbeidersstaten omvat. Marxisten moeten weten hoe zij zich binnen dit anti-imperialistische wereldfront moeten positioneren. Onder anti-imperialistische communisten wordt voortdurend gediscussieerd over het klassenkarakter van Cuba, Noord-Korea en China, over de vraag of zij communistische of misvormde arbeidersstaten zijn en of China een arbeidersstaat blijft. Ondanks dergelijke meningsverschillen is het verplicht al deze staten te verdedigen tegen pogingen van pro-imperialistische krachten om hen omver te werpen, hetzij rechtstreeks van buitenaf, hetzij door “kleurenrevoluties” van binnenuit. Daarom verwerpen wij elke poging tot “revolutionair” defaitisme in beide kampen, aangezien het imperialisme en zijn bondgenoten in het ene kamp zitten en in het andere een blok van door het imperialisme onderdrukte landen en de arbeidersstaten.
Elke beweging van het Amerikaanse imperialisme verergert zijn eigen crisis. Enkele weken geleden moesten verschillende banken in de VS en Europa gered worden. Dit maakt deel uit van een boemerangeffect op de imperialistische economieën van het mislukken van hun sancties tegen Rusland. We moeten gebruik maken van elke klap die de Amerikaanse imperialisten zichzelf toebrengen en van elke verdeeldheid tussen de kapitalistische machten. BRICS en de ontwikkelingslanden maken hun eigen bewegingen van de-dollarisering van handelsrelaties, het delen van technologieën (bijvoorbeeld in halfgeleiders), en wederzijdse bescherming tegen sancties, speculatieve aanvallen, enz. Ook de andere imperialistische mogendheden twijfelen over de mate waarin zij hun eigen kelen moeten doorsnijden in (naar zij hopen!) ruil voor toekomstige winsten. We moeten tegelijkertijd erkennen dat elke klap voor hen de Amerikaanse heersende klasse dichter bij een punt brengt waarop een open oorlog de enige “oplossing” voor hun problemen lijkt te zijn. De tendens is duidelijk, maar de uitkomst is onvoorspelbaar.
Wij willen geen oorlog. De arbeiders zijn de voornaamste slachtoffers van de gesel van de oorlog, zowel direct als indirect, zoals blijkt uit de verwoesting van het leven in Donbass en in Oekraïne, die door de marionet Zelensky in een natie van puin zijn gesleurd, en uit de snelle verslechtering van de levensomstandigheden van de arbeiders in Europa. Het zijn altijd de imperialistische naties die het initiatief nemen om oorlog te ontketenen. Rusland, geleid door Poetin, onderdrukt en aan alle kanten omsingeld door de NAVO, besloot laattijdig te reageren en het volk van Donbass te verdedigen met de speciale militaire operatie. Nu stelt het imperialisme alles in het werk om niet terug te keren naar vrede, om te profiteren van een lucratieve wapenwedloop en om te escaleren naar oorlog.
Wij willen geen oorlog, maar we zijn ook geen pacifisten. Wij moeten breken met de politiek van pacifisme en Russofobie. De organisatoren en leiders van de 18 maart-protesten in de VS probeerden bijvoorbeeld de organisaties die een Russische overwinning op het imperialisme in de oorlog steunen te isoleren en te censureren, en in plaats daarvan druk uit te oefenen op de imperialistische Democratische Partij die de oorlog voert. Een dergelijke politiek lafhartig tegenover de publieke opinie dient het imperialistische bestuur. Er zal geen vooruitgang worden geboekt door een beroep te doen op een van de vicieuze imperialistische Republikeinse of Democratische vleugels van de Amerikaanse heersende klasse.
De geschiedenis toont aan dat oorlogen scheuren in het kapitalistische wereldsysteem openen, gaten waardoor proletarische revolutionaire bewegingen kunnen doorbreken. De grote oorlogen van de 19e en 20e eeuw leidden tot grote revoluties. De Frans-Pruisische oorlog leidde tot de Commune van Parijs. De Russisch-Japanse oorlog leidde tot de eerste Russische revolutie van 1905. De Eerste Wereldoorlog gaf aanleiding tot de bolsjewistische revolutie en een enorme revolutionaire golf in de nasleep daarvan. De Tweede Wereldoorlog bracht de Koreaanse, Chinese, Joegoslavische, Vietnamese en Cubaanse revoluties voort, waarbij het niet-Europese kapitalisme werd onteigend. Een voortdurende oorlog in een meer geglobaliseerde wereld zou een fenomeen kunnen ontketenen dat nog omvangrijker is dan na de Tweede Wereldoorlog. Een derde van de wereldbevolking leeft in landen waar de produktiemiddelen van het kapitalisme eerder uit particulier bezit zijn onteigend. Nu de imperialistische escalatie in de richting van de derde wereldoorlog gaat, moeten de communisten internationaal bewuster worden en zich beter organiseren als voorhoede van de arbeidersklasse.
De tactiek van deelname aan het anti-imperialistische wereldfront moet gepaard gaan met de strategie van een consequente strijd tegen het imperialisme, een strijd tegen het kapitalistische systeem als geheel.
Daarom verdedigen wij het recht van China en Rusland om zich te verdedigen tegen de imperialistische omsingeling. Evenals alle volkeren die door het imperialisme worden onderdrukt – zoals de bevolking van Donbass zelf – net zoals wij voor de overwinning zijn van alle strijdende krachten die het imperialisme het hoofd bieden – zoals Hamas in Palestina, terwijl wij ernaar streven de strijd tegen het imperialisme te verenigen met de strijd voor de proletarische en socialistische revolutie.
Het karakter zelf van deze oorlog, defensief voor Rusland en offensief voor het imperialisme, bewijst eens te meer dat de bourgeoisies van de onderdrukte landen niet in staat zijn de volledige bevrijding van hun volkeren van het imperialisme uit te voeren, omdat zij hun deel van de wereldarbeidersklasse willen blijven uitbuiten. Alleen nieuwe socialistische revoluties kunnen het imperialisme volledig verslaan, deze taken voltooien en zo de mensheid emanciperen. Maar als we de zaken aan de spontaniteit overlaten, is het voor de mensheid gemakkelijker om door te gaan op de weg van toenemende barbarij dan op die van het socialisme. Zoals ook de oorlog in Oekraïne heeft aangetoond zal deze barbarij steeds meer een fascistische vorm aannemen. Om dit te stoppen hebben we een nieuwe internationale organisatie van communisten nodig die allen die het eens zijn met het bovenstaande programma zal verenigen om een bewust, proletarisch, socialistisch en revolutionair alternatief te bieden voor de patstelling en de huidige oorlog.
Bron: Endorsements sort for May Day Statement : “The Escalation of the World War Danger and the Need for a New Communist International” – Marxists Speak Out
