Door Brecht Jonkers.
De aanhoudende zionistische genocide op de bevolking van Palestina en Libanon, nog verergerd door regelmatige aanvallen op Syrië, heeft schokgolven van walging en terechte verontwaardiging in een groot deel van de wereld veroorzaakt.
Met een dodental van ruim 43.000 in Gaza alleen al in één jaar, waarvan bijna 17.000 kinderen, is deze genocide een van de snelste, meest minutieus georganiseerde en schaamteloos openlijke bloedbaden in de recente geschiedenis.
Nu het zionistische project dat bekendstaat als “Israël” in zijn 76ste jaar van officieel bestaan is, lijkt het steeds arrogantere leiderschap in Tel Aviv niet eens meer om optiek te geven, maar vertrouwt het in plaats daarvan op zijn invloed op westerse media en politieke figuren om de schade voor hen te beperken. Het is waar dat de officiële verklaringen van Benjamin Netanyahu en zijn soortgenoten nog steeds een schijn van menselijkheid behouden door te beweren dat ze alleen militaire doelen aanvallen, vaak “opslagfaciliteiten voor wapens” en “ondergrondse tunnels onder civiele gebouwen”, maar de realiteit is bekend. Intern bemoeien veel zionistische functionarissen zich niet eens meer met de bedekte retoriek.
Knessetlid Yitzhak Kroizer zei bijvoorbeeld dat “de Gazastrook platgelegd moet worden en dat er voor hen allemaal maar één straf is, en dat is de dood“. Tally Gotliv ging nog verder en riep op tot een nucleaire aanval op Gaza voor “strategische afschrikking” – een interessante woordkeuze, aangezien Israël beweert geen kernwapenarsenaal te hebben. Likud-parlementslid Boaz Bismuth ging zelfs nog verder en noemde Palestijnen het “zaad van Amalek” en gebruikte Bijbelse geschriften om te beweren dat als gevolg daarvan de hele etniciteit tot de allerlaatste persoon volledig uitgeroeid moet worden.
Alsof hij deze laatste bewering nog meer gewicht wilde geven, heeft Netanyahu zelf de verwijzing naar Amalek en zijn “goddelijk gesanctioneerde” vernietiging gebruikt in een toespraak die door westerse media op een veelbelovende manier ondergeanalyseerd is gebleven.
In meer alledaagse termen werden minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir en minister van Financiën Bezalel Smotrich onlangs gezien bij de grens met Gaza, waar ze openlijk opriepen tot de volledige kolonisatie van de kleine strook door Joodse krakers en de “aanmoediging van Palestijnse migratie” uit hun eigen voorouderlijke land.
Een simpele lijst met genocidale uitspraken van Israëlische politici zou teveel tijd en ruimte in beslag nemen, aangezien het afgelopen jaar heeft laten zien dat maskers in snel tempo afvallen. Maar het roept wel een interessante en dringende vraag op: waarom steunt het collectieve Westen, zelfs na al die tijd, het aanhoudende bloedbad en de botte erkenning van genocidale intenties, nog steeds grotendeels de zionistische entiteit?
Waarom hebben de Verenigde Staten sinds 7 oktober 2023 alleen al zo’n 50 miljard dollar aan militaire hulp naar Israël gestuurd? Waarom weigeren westerse regimes, met enkele uitzonderingen zoals Ierland en Spanje, nog steeds om welke actie dan ook te ondernemen, op zijn minst om te stoppen met medeplichtig te zijn aan de aanhoudende genocide? Waarom betrad de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock pas op 10 oktober 2024 het podium om de onvoorwaardelijke steun van Berlijn aan de zionistische entiteit te verdedigen?
Natuurlijk zijn de zionistische invloed in de economische, intellectuele, culturele en spirituele sferen van westerse samenlevingen en de bijna alomvattende en diepgewortelde zionistische controle over de heersende klassen van het westen, belangrijke redenen hiervoor. Het historische trauma van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust zweven nog steeds als een spook over Europa en worden hebzuchtig gemanipuleerd door Joodse suprematistische groeperingen om alle kritiek op Israël als antisemitisch af te schieten.
Daarnaast lijken zionistische belangengroepen een wurggreep te hebben op de heersende elites van een groot deel van het Westen, zoals de Mossad-chantageoperatie die Jeffrey Epstein tientallen jaren lang in de VS heeft geleid. De ware omvang van de “gastenlijst” van Epstein blijft onbekend, net als de meeste namen die erop stonden. Een heersende klasse die door Joodse suprematistische belangengroepen is omgekocht of gechanteerd om zich te onderwerpen, vormt natuurlijk een handige bescherming tegen echte kritiek op de demonische ideologie van het zionisme en zijn genocidale operaties.
En zelfs als er kritiek is op Israël, beperkt die zich meestal tot het aankaarten van de meest grove excessen van het afgelopen jaar. Alleen een paar dappere machthebbers hebben de moed om het zionistische project aan te pakken of erop te wijzen dat de onderdrukking van Palestijnen niet geworteld is in de persoon van Netanyahu of zelfs in de bezettingsoorlog van 1967, maar in het begin van de Nakba in 1948.
De liberale “critici van het zionisme” verlangen weinig meer dan een terugkeer naar de grenzen van vóór 1967, met een ontwapend en ontklauwd Palestina dat slechts 22% van het historische Palestina zou controleren. Zelfs dat zou een lappendeken zijn van los van elkaar staande Bantoestans, waarin de Palestijnen alleen maar afval zouden mogen ophalen. De Palestijnse Autoriteit onder Mahmoud Abbas biedt een glimp van hoe een toekomstige Palestijnse staat eruit zou zien, als die ooit zou ontstaan.
Het is nauwelijks mogelijk om een mainstream westerse politicus te vinden die dapper genoeg zou zijn om ten minste de uitvoering van het oorspronkelijke VN-plan uit 1947 te eisen, dat opriep tot 45% van het land voor Palestijnen.
Natuurlijk was zelfs dat een grove schending van de territoriale integriteit van Palestina. Het mist het punt volledig dat er nooit een legitieme reden was om een stuk land toe te wijzen aan de zionistische indringers en krakers, voornamelijk uit Oost-Europa. Maar het feit dat het in het Westen als ondenkbaar wordt beschouwd om Palestijnen meer dan 22% van hun eigen land te geven, laat zien hoe gedegenereerd het politieke systeem is geworden.
Vergelijk de Europese en Noord-Amerikaanse reactie op de Russische interventie in Oekraïne in 2022. Toen Rusland officieel besloot om in te grijpen in het Donetsk-conflict dat was aangewakkerd door de EuroMaidan-coup in Kiev in 2014, veroorzaakte dat een vloedgolf van woede in het westen. Rusland werd al snel het meest gesanctioneerde land ter wereld en haalde zelfs Iran en de Democratische Volksrepubliek Korea in. Natuurlijk, zoals het succes van de recente top van BRICS in Kazan heeft aangetoond, hebben deze sancties Rusland er niet toe aangezet zijn koers te wijzigen of een significante impact op zijn economie te hebben.
Het punt blijft echter dat Rusland in het Westen een boeman is geworden: Russische media werden verboden, Russische financiële activa werden gestolen en in sommige gevallen aan Oekraïne gegeven; de Russische cultuur werd zwaar afgekeurd en alle economische betrekkingen met Moskou werden ingeperkt of ronduit verboden. Het meest flagrante voorbeeld van dubbele standaarden waren misschien wel de Olympische Spelen in Parijs, waar Rusland werd uitgesloten terwijl de genocidale zionistische entiteit kon deelnemen alsof er niets was gebeurd.
Er is nog lang niet in de verste verte een dergelijke uitgebreide anti-Russische straf opgelegd aan Israël, zelfs niet toen de meest gedocumenteerde en uitgezonden genocide in de menselijke geschiedenis zich voor onze ogen afspeelde. De reactie van Europese landen was, op zijn best, een tijdelijke stopzetting of beperking van de wapenverkoop aan Israël. De VS en Duitsland, die samen bijna 90% van de wapenexport naar Israël voor hun rekening nemen, hebben categorisch geweigerd om hun beleid van absolute steun voor de zionistische aanval te wijzigen.
Nu zelfs de basisvereiste om de wapenverkoop aan de genocidale entiteit te stoppen niet van kracht is, is het niet verrassend dat algemenere economische of diplomatieke sancties tegen Israël grotendeels ontbreken.
Met uitzondering van Ierland en Spanje is er weinig actie ondernomen om economische sancties op te leggen aan de zionistische koloniale entiteit in het licht van haar flagrante misdaden. Dit is des te verontrustender, omdat de Europese Unie een grote greep heeft op het economische beleid van haar lidstaten. En wat betreft diplomatieke betrekkingen is de westerse reactie in feite onbestaand geweest.
Terwijl Latijns-Amerikaanse landen zoals Bolivia en Nicaragua alle betrekkingen met de zionistische entiteit hebben opgeschort, of op zijn minst hun ambassadeurs hebben teruggetrokken. De Europese en Noord-Amerikaanse mogendheden zijn daarentegen, in plaats van de diplomatieke banden te verbreken, niet eens bereid om een dergelijke gedachte te overwegen.
Het moet gezegd worden dat het Westen niet alle mensen als gelijk beschouwt. Degenen die als verwesterd en “beschaafd” worden beschouwd, en bij voorkeur blank, staan duidelijk een paar treden hoger op de ladder van menselijke waarde in het geopolitieke handboek van het Westen.
Dit zijn voornamelijk landen waarvan de locatie hen specifieke doelen maakt voor de uitbreiding van de Europese Unie en de NAVO, zoals Oekraïne en, meer recent, ook Georgië en Moldavië. Ten tweede zijn er de niet-westerse satellietstaten die belangrijk zijn voor de projectie van macht wereldwijd, zoals Japan, Zuid-Korea en Taiwan. Israël neemt een ereplaats in op deze ranglijst die beide categorieën overstijgt, omdat het wordt beschouwd als een volledig westerse, “beschaafde” en democratische uitbreiding van het Westen.
Ongeacht de vraag wie wie controleert, en de discussie over de vraag of Israël een “proxy van de VS in West-Azië (ook bekend als het Midden-Oosten)” is of dat het een Joodse suprematistische lobby is die het Amerikaanse buitenlandse beleid wereldwijd stuurt, blijft dit feit duidelijk. Onder de westerse heersende elite neemt Israël een speciale plaats in en moet het koste wat kost beschermd worden.
Het idee van geschiedenis als lineaire progressie, waarin de barbaren met geweld beschaafd moeten worden of volledig weggevaagd moeten worden door de “mars van vooruitgang” die wordt geleid door Europa en de VS, is diepgeworteld in de westerse psyche. Het unipolaire wereldmodel en het geglobaliseerde economische systeem zijn exponenten van dit lineaire model van beschaving dat het westerse politieke denken sinds de 19de eeuw domineert.
De invloed van deze unipolaire manier van denken blijkt uit het feit dat het lijden van Palestijnen in het westen vaak wordt gebagatelliseerd door te wijzen op het “gebrek aan vrouwenrechten” of het wegen naar de LGBT-agenda om te bewapenen. In elk geval worden de specifieke beleidskeuzes van het Westen gebruikt, ook als ze een lakmoesproef zijn; een onaantastbaar dogma van wat goed is voor de wereld, waaraan moet worden voldaan om als beschaafd te worden begrepen.
Het collectieve Westen heeft een keuze: het goedkope feit dat de wereld veranderlijk is, dat zijn claim op unieke en onbetwistbare dominantie over de zaken van de wereld niet langer standhoudt tegenover de wereldbevolking, en dat er al een multipolaire wereld is aangebroken, waarbij Europa en Noord-Amerika slechts één van de vele polen zijn.
Of het kan blindelings doorgaan op de destructieve en moorddadige manieren, blind blijven voor de opkomst van het Oosten en het Globale Zuiden en proberen onrechtmatig verkregen winsten te verdedigen door steeds meer geweld.
Welke keuze het ook maakt, de tijd dat het Westen in de schijnwerpers van de mondiale hegemonie stond, is voorbij. Er is niets dat iemand in Washington of Londen iets kan doen. Het enige verschil is dat de tweede optie veel bloediger en veel afschuwelijker zou zijn dan het rationeel accepteren van het indirecte.
Het uiteindelijke resultaat zal hetzelfde zijn. Het wiel van de geschiedenis blijft draaien en de periode van westerse werelddominantie die begon rond de jaren 1860, loopt ten einde.
De langdurige mentale indoctrinatie van culturele en raciale superioriteit die aan westerse landen wordt veroorzaakt, moet eindelijk worden ontmanteld, als we van de hypocrisie van de westerse geopolitiek af willen. Dit is absoluut geen nieuwe eis. De Russische taalkundige en historicus Nikolaj Troebetskoj, een van de grondleggers van de ideologie van het Eurazianisme, uitte meer dan een eeuw geleden, in 1920, een conventionele eis: “Vanwege de heterogeniteit tussen de materialen van het mentale leven van de wilde en de Europeaan, zou hun ingewikkelde intellectuele bagage erkend moeten worden als onvergelijkbaar en onvergelijkbaar, vandaar dat de vraag naar de superioriteit van de een boven de ander als onoplosbaar moet worden overwogen”.
Zolang de waan van de inherente superioriteit van het Westen blijft bestaan, terwijl de massa’s in Europa en Noord-Amerika niet opstaan en een fundamentele verandering aanbrengen in de manier waarop hun landen worden bestuurd, is er weinig hoop op verandering binnen de westerse geopolitieke sfeer. En dat zou blijken dat we voortdurend onze ogen sluiten voor het lijden van de Palestijnen door toedoen van de zionistische kolonisten die daar door Europeanen zijn geplant voor een specifiek westers project.
Oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op: Crescent International – News Magazine of the Islamic Movement
Vertaald door Zannekinbond d.d. 03/11/2024
